Shumë lexues më kanë
kërkuar të shprehem, si ish-i burgosur politik, lidhur me incidentin e qeses me
miell që iu hodh Kryeministrit nga ish-të përndjekurit Skënder Tufa dhe Agim
Kollçaku.
E para gjë që dua
t’ju them është se solidarizohem me qesen me miell. Është minimumi i protestës
që mund të bëjë kategoria e ish-të burgosurve kundrejt mosmbajtjes së
premtimeve që i ka bërë kjo maxhorancë, dhe, më keq akoma, ndaj mënyrës tallëse
dhe fyese me të cilën i ka trajtuar ata. E them këtë edhe sepse disa ditë para
se të ndodhte incidenti takova një ish-bashkëvuajtës që më tha diçka e cila më
la në një shije shumë të hidhur. Atij i kujtohej se në fillimivitet ‘90,
si sekretar i Komitetit Shqiptar të Helsinkit, isha bërë ndërmjetës edhe për
sjelljen e një sasie pakosh me ndihma. Qenë disa pako kartoni, brenda të cilave
kishte diçka si dy pako makarona, ndonjë pako oriz, ndonjë pako sheqer, ndonjë
konservë; pra gjithë-gjithë, disa kile ushqime. I solli Caritas-i i Vjenës dhe
i shpërndau Shoqata e ish-të Përndjekurve, e sapokrijuar asokohe.
“A ke mundësi të na
lidhësh me ndonjë shoqatë të tillë?” – më tha ish bashkëvuajtësi tashmë i
thinjur.
Të them të drejtën,
hapa sytë. I thashë se s’më dukej se ishte më koha e të tilla ndihmave.
“Nuk ditke gjë, – më
tha, – më vjen keq, por i paske humbur lidhjet me ish-bashkëvuajtësit”.
U largova me një
hidhësirë në shpirt e me mendimin se kushedi se çfarë do të thoshte ai kur të
takonte atë pjesë të ish-bashikëvuajtëve me të cilët paskam humbur lidhjet
sepse për ish-të burgosurit, solidariteti i kohës së vuajtjes mbetet më i
rëndësishëm se e tashmja, madje i kapërcen edhe afiliacionet politike. E, pra,
s’mund të mos kujtohesha edhe një herë se kjo maxhorancë ka hartuar një ligj
përpara disa vjetësh, sipas të cilit, një ish-të burgosuri i takon të marrë për
çdo vit të humbur në burg, në moshën e energjive më të mira, duke qenë i
pafajshëm, një shumë lekësh që, po të ketë familje sot, mund të konsiderohet (e
ndarë në muaj e ditë), si niveli i minimumit jetik për një familje. Sipas
ligjit, kjo shumë do të jepej në tetë vjet, në tetë këste. Kanë kaluar mbi pesë
vjet dhe është dhënë vetëm kësti i parë, që kuptohet se është ngrënë me kohë
nga ata që e kanë marrë. Pastaj e modifikuan ligjin dhe thanë se do t’ua jepnin
atyre që kanë kaluar 85 vjeç dhe pastaj (pasi u tall edhe opozita vetë, që
konsiderohet si partia e persekutorëve të tyre, me këtë vendim) e bënë për ata
që kanë kaluar 65 vjeçët. Në fakt, qysh nga mënyra se si i sorollatën ish-të
burgosurit zyrë më zyrë për të plotësuar dokument pas dokumenti për të provuar
se kishin qenë në burg politik – ndërkohë që shteti i kishte të gjitha të
dhënat për këtë – shumë ish-të burgosur e kuptuan se kishim të bënim me një mashtrim,
me një tallje dhe arrogancë të pamerituar ndaj një jete të kaluar në mjerim.
Dhe ky mashtrim, kjo tallje, unë them se një qese me miell sot e ka shumë pak.
Së dyti: një qese me
miell është një formë proteste që në vendet demokratike duhet të konsiderohet
gjëja më normale. Kam asistuar personalisht në situata kur politikanët janë
qëlluar me domate me vezë nga turma protestuesish, dhe asgjë nuk ka ndodhur.
Policia thjesht nuk ka lejuar konfrontimin fizik. Kurse këtu te ne, sikur u bë
kiameti. Dëgjon, madje, edhe nga ata që thonë se ata që e kanë hedhur duhet të
jenë të çmendur. Jo, po ta mendosh thellë-thellë, të del se më të çmendur janë
ata që i janë adoptuar një realiteti të tillë, ku mashtrimi dhe fyerja që i bën
pushteti qytetarit pranohet si normale.
Mielli ishte gjëja
më e mençur që mund të zgjidhej. Së pari, sepse është paqësor, madje nuk iu
hodh Kryeministrit as direkt në trup, por mbi makinën e tij. Së dyti, sepse ky
miell e ka një simbolikë, përveç asaj se është një mjet paqësor proteste: ai është
materiali me të cilin bëhet buka. Pra, zgjedhjen e tij duhet ta kuptojmë si
dhënie të mesazhit se kjo qeveri e ka katandisur këtë kategori për bukën e
gojës.
Është tejet
shqetësuese kur dëgjon në lajme se për shkak të këtij incidenti na qenkan
keqtrajtuar protestuesit dhe qenkan shkarkuar ndonja njëzet policë, pasi nuk
paskan qenë në lartësinë e detyrës së ruajtjes së Kryeministrit. Kjo do të
thotë që në vend që të reflektohet edhe një herë për atë që ka bërë dhe nuk ka
bërë klasa politike ndaj kësaj kategorie, zgjidhet rruga e konfrontimit me
dhunë policore dhe frikësim. Sipas meje, e para gjë që duhej bërë duhet të
ishte reflektimi mbi këtë gjendje të kësaj kategorie dhe dhënia e një
përgjigjeje serioze dhe të përgjegjshme se pse nuk është respektuar ai ligj që
u aprovua nga vetë kjo maxhorancë. Së dyti, do të duhej të reflektohej ca më
shumë për shkaqet e kësaj mungese serioziteti në përmbushjen e premtimeve, se
çfarë ka bërë kjo klasë politike me paranë publike, me privatizimet e pronës së
përbashkët? Dhe më gjerë akoma, kjo qese me miell duhet të na bëjë të
reflektojmë për dehumanizimin e politikës nga një pakicë që kontrollon fatet e
vendit në atë shkallë sa po bëhet gjithnjë e më e pandjeshme për gjithçka
tjetër që ekziston jashtë oborrit të vet privat; duke ngritur edhe mure reale
dhe virtuale për ta ndarë këtë oborr prej njerëzve pa e kuptuar se kjo jo vetëm
është e pamundur, por edhe burim tragjedish. (Panorama,
18 shtator 2012)
No comments:
Post a Comment